De Rinjani dodentocht

Goed nieuws! We leven nog! Zondagmorgen zijn we met onze gids/kok Kario (aka Chicken Curry) en 4 dragers vertrokken voor de beklimming van de Rinjani vulkaan.



De dragers waren elk zwaar beladen met voedsel, water, kookmateriaal, tenten en slaapzakken. Wij droegen enkel onze dagrugzak met het broodnodige voor 3 dagen trekking. Het begin van de tocht ging licht bergop. Rond de middag pauzeerden we bij een brugje waar de dragers en kok een middagmaal klaarmaakten.



Gesterkt door deze maaltijd trokken we door naar het basiskamp op ongeveer 2600 meter hoogte. In groepjes arriveerden we hier rond zonsondergang. We kropen onmiddellijk onze tent in, want we waren bekaf en het was erg winderig en koud. De dragers maakten ons nog een maaltijd die we van in onze tent opaten en daarna vielen we als een blok in slaap.

Maandagmorgen omstreeks 2u30 werden we gewekt door Kario om naar de top op ongeveer 3700 meter te klimmen. Dit zou het zwaarste stuk van onze beklimming worden, want we moesten ongeveer 1000 meter klimmen in ongeveer 3 uur. En het was nog steeds winderig en koud. Uiteindelijk zijn we gestrand in het zicht van de top. De belangrijkste reden was dat onze gids Kario niet verder wou. Hij vond het onverantwoord en niet te moeite waard. Dit tot grote spijt van Pieter. We daalden dan een beetje af om een gezellig kampvuurtje te maken en te genieten van de prachtige zonsopgang.



Een uurtje later trokken we terug naar het basiskamp om een banana pancake te eten. Na wat rust zijn we begonnen aan de afdaling naar het kratermeer, op ongeveer 2000 meter hoogte. De afdaling was geschat op ongeveer 3 uur, maar het bleef maar duren. In groepjes bereikten we de tenten bij het kratermeer. Pieter, Kristel en Yves trokken nog naar de warmwaterbron, de rest deed een dutje.



Dinsdagmorgen vertrokken we rond 8 uur voor de laatste tocht. Eerst een beklimming van 3 uur en daarna een afdaling van 4 uur (geschat, maar niet realistisch). De beklimming was enorm zwaar, maar het zicht was adembenemend.



Bij het eerste rustpunt, kort na het bereiken van de top, zouden onze dragers een maaltijd klaarmaken. Ze hadden echter geen water meer, waardoor wij niets te eten of te drinken kregen. We trokken toen maar snel door, omdat er niets anders op zat. Sommigen haalden de finish voor zonsondergang (omstreeks 17u30), anderen deden er langer over. Evarest, Tess, Veronique en ik (Benny) zaten in de laatste groep. We kregen het moeilijk door het gebrek aan water en voedsel en Veronique en ik (Benny) hadden al een tijdje last van een pijnlijke knie, waardoor het traag ging. Evarest ging toen in een sneller tempo door, zodat hij voor het donker aan zou komen. Met nog een uurtje te gaan en al een tijdje in het donker, zagen Tess, Veronique en ik (Benny) plots 3 Indonesiërs naar ons toekomen met een zakje. Onze gids Kario bekeek het en gaf het aan ons. Het waren blikjes Cola en Fanta, wat stukken chocola en een papiertje van Evarest. Op die manier heeft hij ons gered.

Rond iets over 22u bereikten we het hotel in Senaru. Wat kan een lekkere, warme maaltijd, een frisse cola, warme douche en een echt bed toch deugd doen na 3 dagen trekken. Kort na de maaltijd vielen we als een blok in slaap.

Woensdag zijn we van Senura op Lombok naar Padangbai in Bali gereisd. Het was een rustig dagje en dat konden we wel gebruiken. We deden geen 7 uur over de tocht, zoals de heenreis. Het duurde ongeveer 4 en een half uur. We genoten van lekkere pizza, pasta en massa's loempia's. We probeerden nog een update op de blog te posten, maar het was hier een lokale feestdag waardoor er geen internetcafe open was.

Vanmorgen trokken we naar Sidemen, waar we een paar uur geleden zijn aangekomen. Het is hier nu 1u 's middags en we gaan dadelijk eten. Daarna gaan we een wandeling maken door de rijstvelden. Het landschap is hier ongelooflijk mooi. Bali oogt veel mooier dan het vuile, drukke Java en het redelijk vuile, ongerepte Lombok. Het lijkt bijna alsof hier meer tempels dan huizen staan. Foto's van het landschap en van Bali volgen nog.

Morgen trekken we naar Ubud, onze laatste halte. Ubud zou erg mooi zijn en daarom verblijven we er 4 dagen. We kijken er volop naar uit!

Tot de volgende!

PS: Ondertussen hebben alle vrouwelijke groepsleden al last gehad van diarree. De mannen blijven gespaard.
PPS: In Lombok en Bali zeggen ze ons dat de katten geboren worden met een korte/halve staart.
PPPS: Ik moet van Eline en Kristel erbij vermelden dat zij op de laatste dag als eersten aankwamen. Met een kleine voorsprong van 5 minuten :)